Omdat je leven je lief is... Delen

Ik ben Mario Kelchtermans, afkomstig van het Limburgse Oudsbergen en heb misschien een aparte levensloop.

Op mijn 18de trad ik in in het klooster bij de salesianen van Don Bosco en ben er 13 jaar gebleven.
In een vorig leven was ik dus een tijd priester tot ik zelf de liefde op een andere manier ontdekte in mijn leven
en een andere weg ging bewandelen.
Ik deed bijna 20 jaar jeugdwerk, vakantie- en speelpleinwerking en zo ben ik wellicht altijd jong van opvattingen en ideeën gebleven.
Dat helpt mij om spontane, leuke, out-of-the-box ceremonies en rituelen in mekaar te steken.

Iedereen wil graag een persoonlijk moment:
is het nu om JA te zeggen, iemand in het leven welkom te heten of afscheid te nemen.

Rond de milleniumwissel moest ik op korte tijd driemaal afscheid nemen van iemand uit mijn naaste kring:
mijn nonkel van 38 kwam om bij een arbeidsongeval,
één van mijn eerste oud-leerlingen en trouwste vrienden verongelukte
en mijn mama verloor op haar 47ste een korte en ongelijke strijd tegen kanker.
Telkens ging ik het afscheid voor, en deze momenten hebben mij gemaakt tot wie ik vandaag ben.
Ik was 26 toen, en het leven vroeg mij niet of ik er klaar voor was of dit aankon.
Maar het gaf mij ook de kans om op een andere en heel nabije manier afscheid te nemen.

Op grote momenten in een mensenleven probeer ik vooral heel nabij te zijn en te luisteren:

Als jullie kiezen voor mekaar, hoe willen jullie dan JA zeggen?
Wie of wat is belangrijk?
Welk gevoel willen jullie in dat moment leggen?

En eigenlijk is het net hetzelfde als je afscheid moet nemen van iemand die je graag gezien hebt:
hoe wil je hem of haar herinneren,
wat zouden zij nu nog willen meegeven,
wat maakte dit leven de moeite waard en
hoe wil je van dit moment een afscheid maken om nooit te vergeten?

Vooral in een periode dat je weinig tijd krijgt en alles aan je voorbij vliegt,
wil ik uit handen nemen en iets aan de naasten teruggeven
om te blijven koesteren als een mooi warm moment.